Tijdens de werkgroep bespreken wij kritische perspectieven op het hedendaagse internationaal publiekrecht. Universalisme en relativisme komen aan bod. Universalisme stelt dat er een universeel goed en fout is, terwijl relativisme stelt dat alles relatief is en morele opvattingen niet gegeneraliseerd kunnen worden. Ons wordt de vraag voorgelegd achter welke van de twee wij meer waarheid zien. Eenmaal thuisgekomen blijft dit vraagstuk door mijn hoofd spoken. Als antwoord dragen mijn hersenen een verdwaalde flard filosofie aan: de dialectiek van Hegel. These en antithese leiden samen tot een synthese, welke ook weer een nieuwe these vormt. Houden we onszelf voor de gek met het idee dat we voor het een óf het ander moeten kiezen, terwijl ze misschien wel beide wat te bieden hebben om tot een gulden middenweg te komen? Wellicht openbaart zich via de dialoog tussen twee schijnbare tegenstellingen wel een nieuw antwoord. Wanneer alles ‘rood’ is, en je bij ‘paars’ uit wil komen, is het niet eens zo’n gek idee om ‘blauw’ te roepen. Zolang het doel maar blijft om uiteindelijk te mengen.
