Op een zonnige middag aan het Spui zie ik een oude man zijn brommer parkeren. Hij zet de brommer net buiten het omlijnde vak, maar zo miniem dat het nauwelijks opvalt. Uit zijn brommerkistje haalt hij een zak oud brood en loopt langzaam naar een groepje duiven; een stille uiting van zijn altruïstische levenswijze. Terwijl hij de vogels voert, zie ik een handhaver het kenteken van de brommer noteren om een boete uit te schrijven. De boete is juridisch correct. De brommer stond immers niet volledig binnen de lijnen. Toch schuurt het. Terwijl de handhaver plichtsgetrouw het bonnetje uitschrijft, voelt het alsof ik getuige ben van onrecht. Niet wettelijk, maar moreel. De oude man staat daar, verbaasd, wiens enige daad het voeden van leven was. Is het recht werkelijk de echo van onze moraal, of slechts een versteende afdruk van wisselende emoties? Wellicht zijn ethiek en recht als parallelle zielsverwanten: nabij, maar nooit rakend.
