Het is dinsdagochtend wanneer Renée Vermeulen en ik voor een prachtig monumentaal pand midden in het centrum van de stad Leeuwarden staan. Vandaag zijn we op bezoek bij Hans Anker, één van de bekendste strafpleiters van Nederland. Het eerste wat opvalt wanneer Anker ons zijn kamer laat zien, is het gebrek aan een scherm op zijn bureau. Iets wat in onze ogen voor een advocaat een onmisbaar stuk gereedschap is in deze tijd. Hij vertelt dat hij er niet aan moet denken. Wij komen er meteen achter waarom als hij ons de gang laat zien. Hier staan twee muren vol met ordners, het papieren know-how systeem: zijn trots. Zolang hij nog op kantoor rondloopt zal het papieren systeem blijven. In februari heeft Hans de leeftijd van 65 jaar bereikt, maar stoppen in de advocatuur? Geen denken aan! “Ze zijn hier voorlopig nog niet van mij af.”
De eeneiige tweelingbroers Wim en Hans zijn het kantoor Anker & Anker strafrechtadvocaten 27 jaar geleden begonnen en hadden van meet af aan een heldere visie: “Wij nemen elke zaak en elke cliënt aan, ongeacht de tenlastelegging of de portemonnee.” Zo loopt hun clientèle uiteen van het provinciehuis tot de zwerver om de hoek. Elke zaak en elke cliënt aannemen is iets wat logisch klinkt, maar zeker in de praktijk bij veel strafrechtkantoren geen regel is. “Wie zijn wij om het onderscheid te maken? Wij leggen op lezingen altijd uit dat wij de rechten verdedigen van de verdachten en niet achter de feiten staan.” Een strafrechtadvocaat kan niet altijd rekenen op sympathie van de samenleving. Daar lopen de gebroeders Anker ook tegenaan. Ze geven lezingen door het hele land om de heersende vooroordelen aan te pakken. “Wij zijn niet het verlengstuk van de cliënt: wij hebben de regie. Wij zijn de dominus litis (meester van het proces).” Dat vooroordelen niet snel de wereld uit zijn, merkten Anker & Anker maar al te goed tijdens de verdediging van Robert M.: “de druk van buiten was gigantisch”. Toch belemmert het Hans niet in zijn werk.
Het strafrecht is een bijzondere tak van sport. Een sport waarin je de meest kwetsbare mensen in de samenleving bijstaat. Hans twijfelde dan ook geen seconde om in de auto naar Den Haag te stappen om samen met 200 strafadvocaten, gekleed in toga en bef, protest aan te tekenen tegen de plannen van de overheid om te bezuinigen op rechtsbijstand. Met een vuist slaat hij op tafel en vertelt vol enthousiasme: “Ik liep voorop! De overheid heeft de taak ervoor te zorgen dat iedereen adequate rechtsbijstand krijgt, ook degenen die onvermogend zijn en in die taak schieten ze tekort. Dat vind ik heel ernstig.” Niet alleen de rechtsbijstand is een onderwerp waar het kantoor zich hard voor maakt. Broer Wim strijdt namelijk al jaren tegen de huidige tenuitvoerlegging van de levenslange gevangenisstraf in Nederland. Hans legt uit dat Nederland in uiterste gevallen niet zonder een levenslange gevangenisstraf kan. Het probleem zit volgens hem in de tenuitvoerlegging. Nederland is door Straatsburg op de vingers getikt, maar heeft hier in de ogen van de gebroeders Anker niet adequaat op gereageerd. Met trots vertelt Hans dat zij zojuist hebben besloten een nieuwe procedure aan te spannen tegen de Nederlandse overheid.
Hans en Wim zien elkaar bijna elke dag. Ze werken samen, gaan samen op vakantie en hebben dezelfde hobby’s. Bij de vraag of ze elkaar weleens zat zijn krijgen wij een duidelijk antwoord: “Nee, integendeel, ik vind er altijd wel plezier in.” Hans denkt dat dit komt doordat ze een eeneiige tweeling zijn: “Je denkt hetzelfde over de dingen na.” Daarnaast hebben ze altijd een duidelijke taakverdeling gehad. Hans is de man van de interne zaken en Wim van de externe zaken. Langzaam beginnen de broers binnen kantoor de riemen over te geven aan de nieuwe garde, maar stoppen ligt niet in het verschiet. Daarvoor vindt Hans de advocatuur nog te leuk. Wanneer wij vragen naar zijn toekomstplannen en een eventuele functie bij de voetbalclub SC Heerenveen, krijgen wij een knipoog. Hans is een fanatiek supporter en wil zeker zijn steentje bijdragen wanneer de mogelijkheid zich voordoet.
Een tip die hij meegeeft aan studenten die zich interesseren voor het strafrecht: “Ga stage lopen bij een strafrechtkantoor en woon zittingen bij.” Voor de masterstudent die op zoek is naar een baan in het strafrecht, geeft Hans mee dat zij moeten pakken wat ze pakken kunnen. “Zorg dat je een voet tussen de deur hebt!” Wij danken Hans voor een goed gesprek en verlaten het prachtige pand. Een heerlijke ochtend vol inspirerende verhalen.
