Hij is advocaat-partner bij CMS, curator in de grootste faillissementen van Nederland, raadsheerplaatsvervanger bij het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch, auteur van diverse publicaties op het gebied van proces- en faillissementsrecht, voorzitter van de vereniging van incasso- en procesadvocaten en vader van twee kinderen. Wat kan deze man niet? Wij kwamen erachter wat Marc niet kan: thuis een gat in de muur boren, dat doet zijn vrouw.
Na twee dramatische maanden vol boekhouden en bedrijfseconomie heeft Marc zijn studie fiscaal recht ingewisseld voor Nederlands recht. Dit volledig tegen de wil van zijn vader in, want in de advocatuur was volgens hem geen werk te vinden. Toch is het hem in 1992 gelukt zich binnen te boksen bij CMS in Hilversum. Waar het specialisme tegenwoordig dé manier is waarop je goed werk kan verrichten, hield Marc zich met alle rechtsgebieden bezig. Zo ging hij de ene dag naar de politiecel in Huizen om een jonge dealer te verdedigen en was hij de andere dag verwikkeld in een echtscheiding of een arbeidsconflict. Nu, vijfentwintig jaar later, is Marc nog steeds elke dag vogelvrij. Niet omdat hij zich met alle rechtsgebieden bezighoudt, maar omdat één telefoontje van de rechtbank zijn hele week of maand op zijn kop kan zetten.
Elke dinsdag benoemt de rechtbank namelijk een advocaat tot curator in een faillissement (of tot bewindvoerder in surseance van betaling). Als curator krijg je tijdelijk het beheer over de failliete onderneming met als opdracht deze te liquideren. Zo moet de failliete boedel worden verkocht en worden verdeeld onder alle schuldeisers. Het meeste advocatenwerk in de corporate praktijk bestaat uit het bekijken van dossiers, het maken van adviezen en het doen van due diligence. Als beginnend advocaat-stagiair op de Zuidas heb je geluk als je een keer mee mag naar een zitting, want vaak kom je niet verder dan het maken van een memo waar uiteindelijk de naam van de baas op komt te staan. Daarentegen vergt het curatorenwerk iets heel anders dan het maken van een memo, je moet in staat zijn commerciële beslissingen te nemen. ‘Gaan we de marketingcampagne nog lanceren?’ ‘Willen we onze spullen nog aanbieden op de beurs in Duitsland?’ Toch blijft het juridische aspect zeker aanwezig, ook als curator kun je er niet meer mee weg komen om een recent arrest te missen.
Na al die jaren ervaring blijft Marc gevoel houden voor de zaak. Als curator brengt hij vaak slecht nieuws. “Het eerste moment dat je ergens staat en vertelt dat het bedrijf failliet is, weet je dat mensen naar huis rijden om hun gezin vervolgens te vertellen dat ze geen werk meer hebben. Dit moet vooral voor oudere mensen verschrikkelijk zijn.” De werknemers van de Zwavelzuurfabriek in Amsterdam zijn hem het meeste bijgebleven. Ondanks hun ontslag bleven zij keihard doorwerken om een milieuramp te voorkomen. Ook de stress bij de gedachte aan een zwavellek herinnert Marc zich nog goed. “Dan denk je: Jeetje, ik kan zelf thuis niet eens een gat in de muur boren. Dat moet mijn vrouw doen. Daar moest ik beslissen over de reparatie van een lek van zwavelzuur!”
Het liefst blijft Marc voor altijd met het recht bezig, het vergaren van kennis is dan ook zijn hobby. Dit blijkt maar weer uit zijn antwoord op de vraag waar de toekomst hem over 15 jaar zal brengen: hopelijk nog meer mooi rechterswerk, een promotie op de pre-pack (anders wordt het naar zijn zeggen een ‘post-pack’) en blijven werken met studenten. Dit laatste is ook typerend voor Marc, zijn kennis overdragen doet hij haast even graag als het vergaren ervan.
Dat Marc alles wil weten en alles wil laten zien, merken wij ook na afloop van het interview. Na een tour door het nieuwe kantoor op de Zuidas stoppen wij nog even bij zijn kamer om de foto’s van de Zwavelzuurfabriek te bekijken. Ook al speelde dit faillissement zich haast 14 jaar geleden af, Marc heeft de foto’s nog steeds op een prominente plek in zijn kantoor staan. “Oh nee, ik ben helemaal vergeten een goodie bag voor jullie te regelen”, merkt hij op wanneer we in de bestuurskamer staan. Snel grist hij twee CMS-pennen van tafel en staat er op dat wij deze meenemen. Naar ons zeggen een goede illustratie van zijn sympathieke karakter in combinatie met een toch wel erg drukke carrière.
Na het lezen van dit interview zal het voor menig lezer lijken alsof Van Zanten de term ‘vrije tijd’ niet kent. Het tegendeel is echter waar. Dit blijkt onder andere uit de tijd die hij voor ons heeft genomen en bovenal de tijd die hij elke dag neemt voor zijn gezin: “Van 17:00 tot 20:00 ben ik zoveel mogelijk thuis bij mijn opgroeiende kinderen, hetgeen waar het uiteindelijk écht allemaal om gaat.” Wij bedanken hem voor een goed gesprek en met een CMS-pen verlaten wij het pand.
